Bundan çok uzun yıllar önce, Syndicate diye bir oyun ve onu yapan Bullfrog diye efsane bir firma vardı. 1993 yılında çıkan orijinal Syndicate, şirketlerin hükümetlerin üzerine çıkıp dünyayı yönettiği bir distopya çiziyordu geleceğe dair. Zamanının çok ötesinde bir oyun olan Syndicate’ı oynayanlar bugün bile halen o seviyeye çıkılamadığını bilirler. Rol yapma, aksiyon ve stratejinin bir harmanı olan oyunun hayranları yıllar süren devam oyunu isteklerine sonunda yanıt alabildiler.

En son Gamescom 2011’de deneme şansı bulmuştuk bu manyak oyunu. Hatta denemenin ötesine geçip çılgın yapımcılarıyla da tanışmıştık Gamescom’un hengamesinde. Japon oyun kültürüne hakim olanlar zaten çoktan bu kırık oyunun adını duymuşlardır. Duymayanlar da oyunda parmağıyla gezegen ezen tanrıların olduğunu, bizim de küçük boyutlu bir kahraman olarak onlara karşı durduğumuzu bilsinler. Eh, karşımızdaki üstün Japon hayal gücünün bir eseri duruyor. Bu oyunda olmayan tek şey “normallik”.

Her zaman aklımızın bir köşesindedir, oyunlardaki bosslardan olmak. Oyunun kuralı hemen hemen hiç değişmez. Boss dediğiniz, adı üzerinde, sizden çok daha güçlüdür, daha fazla silaha, ateş gücüne vs. sahiptir. Bazılarıysa neredeyse ölümsüzdür. Yıllardır ağırlıkla bize kan kusturmuşlardır. Hatırlarsınız, Prototype adlı oyunda neredeyse bir boss kadar güçlüydük. Konami’nin Neverdead’i ise olaya biraz daha farklı bir açıdan yaklaşıyor.

Bundan tam beş yıl önce başlayan macera artık sona ermek üzere. Bilim kurgu seven oyuncuların yıllardır altını üstüne getirdikleri ve artık bir modern zaman fenomeni haline gelen Mass Effect üçlemesi bu oyunla artık son eriyor. Uzun zamandır devam eden bir seriyi, tüm hayranlarını tatmin ederek sonlandırmak hiç de kolay bir iş olmasa gerek. Ancak işin ardında bir zamanlar bizlere tarihin en sıkı rol yapma oyunlarını armağan etmiş olan Bioware var.

Sinemada, edebiyatta ve oyunlarda insanoğlunun en büyük meraklarından biridir kendi sonunu getirmek. Ya meteor düşer, ya nükleer savaş olur ya da uzaylılar istila eder ama bir şekilde kendi sonumuzu getirmek konusunda inanılmaz yaratıcıyızdır. Elbette ki zor koşullarda hayatta kalma mücadelesi veren karakterlerin hikayeleri de her zaman ilgi çekici olmuştur. Uzunca bir zaman önce duyurulan I Am Alive da tam olarak böylesi bir konuyu ele alıyor. Oyunun ismini duymamızdan bu yana neredeyse dört yıl oldu ancak I Am Alive’ın akıbeti oyun çıkana kadar belirsizliğini korudu.

Her yeni oyunuyla birlikte kalitesini arttıran Anno serisinin gelecek temalı ilk oyunu 2070, tahminsel bir senaryoya sırtını yaslasa da aslında hepimizi bekleyen muhtemel bir sona odaklanıyor. Bundan yaklaşık 60 sene sonra küresel ısınmanın etkileri baş gösteriyor ve kutupların tamamı eriyerek dünyayı büyük bir su havuzuna dönüştürüyor. Geçmişte savaşlarla belirlenen sınırlar, bu kez doğa ananın keyfi doğrultusunda yeniden şekilleniyor ve insanoğlu bu felaketten sağ çıkmaya çalışıyor.

Yeni oyunumuz XIII’ün bittiği noktadan üç yıl sonra başlıyor. Bildiğiniz üzere Cocoon’un yerle yeksan olduğu noktada kalmıştık ancak hikayenin burada noktalanmayacağını biliyorduk. Bir anda ortaya çıkan ve nereden geldiğini anlayamadığımız yeni karakterimiz Noel Kreiss’a alışmaya çalışırken başka soru işaretleri de birden belirmeye başlıyor. Noel Kreiss, yaşadığı zamanda doğan son çocuk olan ve yok olma tehlikesi altındaki dünyasını kurtarmak adına zaman yolculuğu yapan, yani gelecekten gelen birisi. Daha bunu sindirememişken Lightning’in bizi, kardeşi Serah’ı bulmak için görevlendirmesi karşısında da dumura uğramamız hiç de mantıksız değil.

“Kare as” dedik ama boşu boşuna değil. Street Fighter fantastiktir, çizgi romandır; Mortal Kombat, karanlıktır, vahşidir; Tekken ise hızlıdır, gerçekçidir. Soul Calibur ise kılıç ile kalkandır ve dövüş oyunlarında eksik olan noktaları tamamlar. Her zaman ilginç karakterlere sahip olmuştur ve oynanışı yumruk, tekmeden çok kılıç kullanımına dayalıdır. Diğer oyunlara göre ilkin alışması biraz zor olsa da bir süre sonra elinizdeki silahları belli dövüş teknikleriyle birleştirerek oyundan aldığınız keyfi artırabiliyorsunuz. Kısacası sevdiğimiz bir oyundur Soul Calibur.

Rol yapma oyunlarını çok severiz. Kendilerine has bir dünyaları vardır. Genelde araştırmaya, keşfetmeye yatkın bir oyun yapısı sunarlar bizlere. Ve çok büyük bir aksilik olmadığı sürece, bu oyunlarda iyi hikayeler dinleyeceğimizi biliriz. Hangimiz unutabiliriz ki Baldur’s Gate’i, Icewind Dale’i, Neverwinter Nights’ı? Bu tip oyunların mihenk taşlarından biri de kuşkusuz Elder Scrolls serisidir.

İlk oyunun neden bu kadar geri planda kaldığını anlamak gerçekten güç. Oyun, içinde barındırdığı FPS, aksiyon ve macera türlerinin tamamını çok iyi bir şekilde üzerine yakıştırırken, bunun yanında kaliteli hikaye, başarılı hikaye anlatımı ve zengin içeriği ile yapması gereken her şeyi çok iyi yapıyordu. The Chronicles of Riddick serisinden hatırladığımız Starbreeze Studios’un elinden geleni yapması, oyunun düşük inceleme puanları almasını engelleyemedi ne yazık ki.